12 kw. Powrót do pracy. Wracam do gry.

Wiadomo było, że ten moment nadejdzie. Nie spodziewałam się jednak, że nadejdzie tak szybko. Tak niedawno pisałam Wam informację o ciąży TUTAJ. O tym z jakimi emocjami się wiązała. Pamiętam swoje zaskoczenie, a później stres, bo przecież chwilę wcześniej zaczęłam nową pracę. Delikatnie mówiąc mało komfortowa sytuacja… ale życie napisało taki scenariusz.

Po tym jak urodził się Kubuś nastawiłam się, że przez cały okres urlopu macierzyńskiego będę mogła się skupić tylko na nim. Po powrocie do pracy miałam przejąc zarządzanie nowym zakładem, który budował pracodawca więc w tym obszarze czułam, że nic nie tracę. Zrobiłam to, co do mnie należało przed porodem, a resztę zadań mogłam zrealizować spokojnie po powrocie. Plan był taki, że po macierzyńskim wracam do pracy i dodatkowo będę mogła spotykać się z Pacjentami.

Znacie to przysłowie, że “jak chcesz rozśmieszyć Pana Boga, powiedz mu o swoich planach”….

Życie napisało ponownie swój scenariusz. Bez wdawania się w szczegóły… okazało się, że po macierzyńskim nie mam do czego wracać. I tu pojawiły się wątpliwości “co dalej?”. Oczywiście praca na etacie (chociażby w niepełnym wymiarze) + prowadzenie własnej działalności to kombinacja idealna. Z jednej strony dająca poczucie bezpieczeństwa i komfortu finansowego z drugiej strony mogę się realizować jako dietetyk. Zwłaszcza, że praca wiązała się z ciekawym projektem wprowadzenia innowacyjnych produktów na rynek. Mogłam wykorzystać zarówno swoje kompetencje jako manager i dietetyk.

Szybko ochłonęłam i zaczęłam działać.

Najważniejsza była decyzja CO DALEJ?

Zdecydowałam, że zostaję tylko przy swojej działalności jako dietetyk. Uwielbiam tą pracę, czuję się w niej dobrze. Daje mi ona poczucie ogromnej satysfakcji. Wierzę, że przy odpowiednim nakładzie pracy i działań, rozkręcę swoją firmę.

Dotychczas pracowałam z Pacjentami “dla przyjemności”.  Spotkania pozwalały mi być na bieżąco w temacie, cały czas iść do przodu. Teraz sytuacja się zmieniła. Będzie to moja jedyna praca.

Na cały etat wracam do pracy w wakacje. Teraz pracuję na jego małą część. Niby niewiele, ale i tak spowodowało to niezły armagedon w domu i potrzebę zorganizowania codzienności na nowo.

O tym jutro, bo często pytacie jak ja to robię, że to wszystko ogarniam. Uchylę rąbka tajemnicy 😉

CIEKAWA JESTEM WASZYCH HISTORII?

JAK BYŁO U WAS Z POWROTEM DO PRACY?

Jak się z tym czuję?

Początkowo była faza nazwijmy to “delikatnego niezadowolenia” 😉 Później przyszła faza akceptacji. A teraz skupiam się na tym, co dobrego idzie za tą decyzją. Mogę tworzyć swoją markę. Wyzwala to we mnie duże pokłady kreatywności i poczucie, że “chce mi się chcieć” bo to, co robię, robię dla siebie. To jest mój kapitał.

A co z Kubusiem? Nie czuję się przez to “złą mamą”. Im więcej mam zajęć, tym lepiej się organizuję. Pracuję popołudniami i wieczorami jak J. wraca do domu, albo chłopcy śpią. Spotykam się z Pacjentami w weekend, kiedy chłopcy są z Tatą. Odpisuję na wiadomości po nocach.

Nie narzekam. Jestem wdzięczna, że mogę mieć pracę, która pozwala łączyć pracę z życiem rodzinnym. I wiecie co ostatnio zauważyłam? Dzięki temu, że zajmuję się teraz nie tylko rodziną mogę na 100% cieszyć się tym czasem, kiedy jesteśmy razem. Czuję się spełniona. Czas z rodziną jest na 100%, a kiedy jest czas na pracę to mobilizuję się w sobie jak tylko potrafię aby jak najwięcej spraw pozałatwiać. I mam poczucie, że coraz lepiej mi to wychodzi.

Wpadajcie jutro. Będzie o tym jak wygląda mój dzień.

ZDJĘCIA: JOANNA MLONKA

Dziękujemy Asiu 🙂